"Σκοπός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι: Nα συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά."
Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε αυτό να το αναρτήσουμε σε κάθε σχολική τάξη; Γιατί ναι... το ξεχνούν όσοι σχεδιάζουν αναλυτικά προγράμματα, αλλά ας το θυμόμαστε τουλάχιστον εμείς οι εκπαιδευτικοί... και ειδικά όταν βαθμολογούμε ένα παιδί.
Η αξιολόγηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ενέχει αυτοκριτική και πρέπει να διέπεται από τις βασικές παιδαγωγικές αρχές. Αξιολογούμε το βαθμό επίτευξης των στόχων που θέσαμε σε σχέση με τη δική μας μεθοδολογία και τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε στη διδασκαλία μας. Ας αναστοχαστούμε λοιπόν τη στοχοθεσία μας. Είναι αυτή σύμφωνη με το βασικό στόχο της Αγωγής; Συμβάλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών ή αφορά μόνο το γνωστικό τομέα, τη μηχανιστική δηλαδή μάθηση και τη στείρα απομνημόνευση;
Δεν φταίνε λοιπόν μόνο οι γονείς όταν έρχονται στο σχολείο και διαμαρτύρονται για τους βαθμούς. Είναι μια σκοτεινή αδιάφανη διαδικασία η αξιολόγηση και στοχεύει κατευθείαν στην ευαίσθητη παιδική ψυχή. Μπορούμε να την κάνουμε πιο "φιλική" πιο "ανθρώπινη" και πιο "αποτελεσματική" . Και να λειτουργεί και ως ένας αυτόματος ρυθμιστής και εσωτερικός κριτής της δικής μας αποτελεσματικότητας ως δάσκαλοι.
Ας ρίξουμε μια προσεχτική ματιά στην εκπαιδευτική νομοθεσία (την παραθέτω παρακάτω) και στις σχετικές παιδαγωγικές θεωρήσεις (νομίζω ο Ηλίας Ματσαγγούρας τα αναλύει μια χαρά στο σχετικό κεφάλαιο) και ας ξεκαθαρίσουμε επιτέλους αυτό το σκοτεινό τοπίο της αξιολόγησης. Παιδεία δεν είναι η συσσώρευση γνώσεων, ούτε η ανάδειξη ανταγωνιστικών συμπεριφορών... Είναι ένα σύστημα αξιών, δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών αρκετά πολύπλοκο και οφείλουμε να αναθεωρήσουμε άμεσα τα αναχρονιστικά κριτήρια αξιολόγησης που χρησιμοποιούμε.
προεδρικό διάταγμα 8
ευχαριστούμε το 
15 σχόλια:
Η αριθμητική βαθμολογία - τουλάχιστον στο δημοτικό σχολείο- πιστεύω πώς δεν προσφέρει τίποτα και θα έπρεπε να καταργηθεί. Η αξιολόγηση και η αυτοαξιολόγηση είναι μια πιο σύνθετη ενέργεια που πρέπει να γίνεται σε καθημερινή βάση και συνεχώς. Ο ρόλος του δασκαλού πρέπει να είναι καθοδηγητικός, να οργανώνει τη σκέψη, την εργασία, την αυτοαξιολόγηση και τέλος την προσπάθεια για αυτοβελτίωση. Απαραίτητες λειτουργίες για την εξέλιξη όλων των προσωπικοτήτων. Αυτές είναι κάποιες σκέψεις μου που προσπαθώ να τις κάνω πράξη, αλλά πολλές φορές στη σημερινή σχολική πραγματικότητα είναι δύσκολο να γίνουν πράξη.Αυτά τα λίγα, για να μη σας ζαλίσω Κυριακάτικα.
Nα ταν μονο αυτο...
Δεν θα πω κατι αλλο.
Τεραστιο θεμα, και παει χρονια πισω το κακό...
συμφωνώ απόλυτα Ίζα μου... κι εγώ θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον αστείο ένας αριθμός να αντιπροσωπεύει ένα παιδί, αλλά από τη στιγμή που είμαστε υποχρεωμένοι από τη νομοθεσία να το κάνουμε, ας το κάνουμε όσο γίνεται πιο παιδαγωγικά και ανώδυνα για τα παιδιά. λαμβάνοντας υπόψη μας τις ιδιαιτερότητες τις ανάγκες τους, αλλά και τις δυνατότητές τους. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια στο δημοτικό σχολείο απαξιώνουμε την καθημερινή μας επαφή με τα παιδιά, χρησιμοποιώντας ως μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης την επίδοση σε κάποια "αστάθμητα" τεστ που βρίσκουμε στις εκπαιδευτικές ιστοσελίδες (και που αφορούν μόνο τη διδασκαλία εκείνου που το έφτιαξε και καθόλου τη δική μας).
Και κανείς μας δεν αξιολογεί την κριτική σκέψη των παιδιών, τη δημιουργικότητα, την προσφορά, τη συνεργατικότητα...
Είμαι σίγουρη πως αν είχαμε μαθητή τον Αϊνστάιν στο ελληνικό σχολείο, ακόμη και σήμερα θα τον είχαμε χαρακτηρίσει αποτυχημένο, γιατί ήταν ανορθόγραφος...
πολύ παλιά ιστορία Μαρία μου, όπως φαίνεται και στη γελοιογραφία...
με διαφορετικές παραμέτρους την κάθε εποχή, τα ίδια όμως θύματα πάντα: τα παιδιά...
καλό απόγευμα
εμείς οι δάσκαλοι έχουμε τους μαθητές σε όλα σχεδόν τα μαθήματα καθημερινά για 5 και 6 ώρες
οπότε έχουμε τη δυνατότητα να τους κρίνουμε και να τους αξιολογούμε ολόπλευρα σαν προσωπικότηττες
και στην προφορική τους επίδοση και στη συμμετοχή
και στα γραπτά
και στην προσπάθεια που καταβάλουν και στη συμπεριφορά
και στις ατομικές δυνατότητες που έχουν.
Δεν χρειάζεται να τους τυλίξουμε σε μια "κόλα χαρτί" ενός αμφιβόλου ποιότητος τεστ και με βάση αυτό να τους βαθμολογήσουμε όπως κάνουν συνήθως στο γυμνάσιο.
Το άσχημο είναι ότι πολλοί συνάδελφοι δάσκαλοι εμένουν σε ένα "γυμνασιακού" χαρακτήρα τρόπο βαθμολόγησης και μάλιστα επιμένουν σε αυτό
χωρίς καν να έχουν κάνει τον κόπο να διαβάσουν τι λένε οι μεγάλοι παιδαγωγοί ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ
(ο Ηλίας Ματσαγγούρας έχει ολόκληρο κεφάλαιο για την αξιολόγηση του μαθητή - καταπληκτικό - αλλά και πολλοί άλλοι συγχρονοι και παλαιότεροι παιδαγωγοί)
ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ καλά τι πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν στην αξιολόγηση του μαθητή, τι πρέπει να αξιολογούμε και πως να το αξιολογούμε
και μετά ας κάνουν τον κόπο να ενημερώσουν επιτέλους του γονείς και κατόπιν θα μπορούν και οι ίδιοι να εκφέρουν
επιστημονική και τεκμηριωμένη άποψη...
Συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω με όσα ειπώθηκαν από όλους σας. Και τι γίνεται στο Γυμνάσιο; Τι νόημα έχουν όλα αυτά τα καθημερινά, απανωτά και όπως πολύ σωστά τα χαρακτηρίσατε "αστάθμητα" τεστ 10λεπτης διάρκειας; Σε τι βοηθούν στην αξιολόγηση του μαθητή; Σε τι βοηθούν τον καθηγητή να ανακαλύψει τις δεξιότητες του παιδιού, τις ικανότητές του, την κριτική του σκέψη, το τυχόν ταλέντο του σε κάτι ιδιαίτερο; Τέλος, σε τι βοηθούν τον ίδιο το μαθητή; Στο να μάθει καλύτερα όσα διδάσκεται; Στο να προχωρήσει παραπέρα και να αναπτύξει καλύτερα το γραπτό του λόγο; Η μήπως τελικά το μόνο που κατορθώνουν είναι τον κάνουν να απαξιεί την ίδια τη διαδικασία, να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον πραγματικό σκοπό του σχολείου;
Αναρωτιέμαι, αν τελικά θα βρεθεί (μεταξύ των ιθυνόντων) κάποιος πραγματικά ευφυής που θα βάλει τέρμα σε όλη αυτή την παράνοια. Επειδή όμως φοβάμαι ότι αυτό θα αργήσει πολύ να γίνει (ίσως και να μη γίνει ποτέ) θα ήθελα πραγματικά να μου πει κάποιος πως αντιμετωπίζει μια μητέρα το παιδί της, όταν έρχεται κάθε μέρα με την αγωνία και την ανησυχία ζωγραφισμένη στα ματάκια του, για την επίδοσή του σε κάποιο από αυτά τα τεστ.
Αυτά και σας ζητώ να με συγχωρήσετε αν σας ζάλισα λίγο.
Μια πολύ καλή και δημιουργική ημέρα σε όλους σας
ΛΙΛΑ
τα κάθε λογής τεστ και διαγωνίσματα
θα πρέπει να αξιολογούν όχι το μαθητή αλλά τον εκπαιδευτικό
δηλαδή εάν έχεις βάλει ένα τεστ κύριε "Μεγάλε Καθηγητά"
και όλη η τάξη έχει γράψει ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ
τότε το πρόβλημα είναι δικό σου δεν είναι των μαθητών
σημαίνει πολύ απλά ότι δεν έχεις κάνει όπως πρέπει το μάθημά σου τα παιδιά δεν το κατανόησαν και θα πρέπει να επανέλθεις στο ίδιο κεφάλαιο μέχρι να το κατανοήσουν
τις προάλλες μίλαγα με μια Καθηγήτρια του γιού μου και μου έλεγε ότι στο μάθημά της
έγραψαν όλοι άθλια και επέμενε ότι έχουν πρόβλημα τα παιδιά κ.λ.π
όταν της είπα ότι δεν είναι δυνατόν να είναι "χαζά" όλα τα παιδιά και ότι θα πρέπει να κάνει αυτοκριτική για τον τρόπο που διδάσκει με κόιταζε σαν να βλέπει εξωγήινο...
Δυστυχώς Λίλα η ευφυΐα δεν συνάδει με τις ανθρωπιστικές αξίες πάντα, και στην εποχή μας τολμώ να πω ποτέ... Σήμερα έξυπνος θεωρείται όποιος βγάζει περισσότερα χρήματα κι όποιος πορεύεται με απάτες και αδιάφανες διαδικασίες. Αυτή η φιλοσοφία κι αυτή η στάση ζωής περνάει και στο σχολειό μας. Έτσι γίνεται ανταγωνιστικό, και αντιπαιδαγωγικό φυσικά, ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας. Είναι πολύ βαθιά η ρίζα του κακού. Και αφορά φυσικά κι εμάς τους ίδιους, τις επιλογές μας, τη στάση μας στη ζωή, τις αξίες που διαμορφώνουμε. Έτσι ας αναρωτηθούμε ως γονείς πια...κι όχι μόνο ως εκπαιδευτικοί...τι είδους μόρφωση θέλουμε για τα παιδιά μας; Θέλουμε πράγματι μια παιδεία με την ευρύτερη έννοια ή μας αρκεί να "εκπαιδεύσουμε" τα παιδιά μας να συμμετέχουν σ΄αυτό το παράλογο σύστημα των "έξυπνων ηλιθίων" που καταδυναστεύει τον κόσμο μας; Που θα τα κάνει να χάσουν για πάντα την αθωότητα και τη δημιουργικότητά τους και θα ευνουχίσει την παιδική τους φαντασία;
Μα ποιος νοιάζεται γι΄αυτά; Το μόνο που θέλουμε οι πιο πολλοί είναι να πάρουν καλούς βαθμούς, να περάσουν στο πανεπιστήμιο κλπ...κλπ... Κι όσοι στο Δημοτικό που κρατάμε το τελευταίο μετερίζι ακούμε συχνά από γονείς (αλλά και συναδέρφους) "καλά όλα αυτά, αλλά τι θα κάνουν στο Γυμνάσιο;). Αυτό με πληγώνει αφόρητα, δείχνει το είδος της κοινωνίας που είμαστε και τις λανθασμένες επιλογές μας που οδηγούν σε αδιέξοδα όπως αυτά. Συναισθηματική κάλυψη στα παιδιά, αγάπη, προστασία από το παράλογο, διαμαρτυρίες με συλλογικά όργανα γονέων και κηδεμόνων για τον τρόπο που αξιολογούν οι καθηγητές, την εξουσία και την τρομοκρατία που ασκούν στα παιδιά... και προπάντων αλλαγή και αναθεώρηση μέσα μας.Αυτοί είναι μερικοί τρόποι αντίστασης που μπορώ πρόχειρα να σκεφτώ, γιατί δεν μπορώ να βλέπω τους πρώην μαθητές μου, παιδιά εξαιρετικά με κρίση και φαντασία να έρχονται τρομοκρατημένα στο παλιό τους σχολείο να λένε τα παράπονά τους.... Ούτε τα λυπημένα τους ματάκια να κοιτάζουν με νοσταλγία την παλιά τους τάξη...
παιδιά στα οποία προσπαθούσαμε με δραστηριότητες κατάλληλες
να καλλιεργήσουμε τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την κριτική σκέψη...
να τα βλέπεις να υποφέρουν από την αλλαγή πορείας
"μάθε απέξω και γράψε"...
"τάισμα της βραχυπρόθεσμης μνήμης" μόνο αυτό κάνουν στη μέση εκπαίδευση
πράγμα εγκληματικό για τον σημερινό κόσμο και για την ανάπτυξη του παιδιού
δεν δουλεύουν καθόλου τις ανώτερες νοητικές και ψυχοκινητικές δεξιότητες...
"μάθε απέξω και σκάσε" λένε στο παιδί
είναι η εύκολη λύση γι αυτούς
γιατί οι δραστηριότητες οι δημιουργικές που αρέσουν στα παιδιά και καλλιεργούν όλες εκείνες τις δεξιότητες που είπαμε θέλουν αγώνα δύσκολο για να πραγματοποιηθούν...
Συμφωνώ απόλυτα και αισθάνομαι περήφανος που έχουμε δασκάλους σαν την ΙΖΑ, τη Τζούλια, τον Νίκο.
Ξέρω ότι αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος, ότι θα αντιμετωπίσετε αντιδράσεις. Αξίζει όμως να ξεπεράσετε κάθε απογοήτευση και να συνεχίσετε να αγωνίζεστε για το σωστό και το δίκαιο. Για τα παιδιά μας.
ΚΥΡΙΑ ΤΖΟΥΛΙΑ
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΔΕΝ ΚΡΙΝΟΥΝ
ΤΙ ΖΩΗ ΜΑΣ.ΜΕΡΙΚΟΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΤΑΚΑΡΔΑ
Τι άριστα 10 (20 για το γυμνάσιο) εγώ τρία τέστ έγραψα και ένα διαγώνισμα . Στα δύο τέστ ( βιολογίας και ιστορίας )(για τα άλλα δεν ξέρω) έγραψα 17 και 16 ( αντίστοιχα ), παρόλα αυτά δεν με πολύ ένοιαξε ( στην βιολογια λίγο γιατι είναι το αγαπημένο μου μάθημα ). Το θέμα είναι οτι πρέπει να διαβάσουμε ολόκληρο το 1ο κεφάλαιο ( για παράδειγμα ), μέσα σε μια νύχτα ή ένα απόγευμα .
Και ρωτάω τι θα μάθουμε μέσα σε μια νύχτα ένα απόγευμα παραπάνω από ότι θα έχουμε μάθει μέσα σε 5 μαθήματα . Αποτέλεσμα αγχωνόμαστε στη σκέψη << θα γράψω διαγώνισμα δεν θα γράψω καλά >> και γράφουμε και χάλια .
τα είπες όλα Οδυσσέα, ό,τι και να πω είναι περιττό...
στο δευτερο τριμινο εχω κανει 6 διαγωνισματα ..ιστορια 16...βιολογια 20...θρησκευτικα 16...οικιακη οικονομια ...πληροφορικη..μαθηματικα...γραφω αρχαια και αγγλικα..καλη μου τυχη
σε αυτα τα διαγωνισματα που δεν ειπα βαθμο ..δεν εχω παρει ακομα απαντηση ..αλλα πιστευω πωσ τα εχω παει καλα...δεν εξαρτατε τιποτα απο 1 ,2 ,3 και 4 τεστ..το θεμα ειναι ..να ξερεισ πραγματα και οχι να γραφεισ καλα και μετα να μην τα ξανακανεισ επαναληψη..το θεμα ειναι να σου μεινουν στο μυαλο.. το ανχοσ ειναι το χειροτερο πραγμα για το γυμνασιο..εγραφα διαγωνισμα στο 1 τριμινο ιστορια και απο το ανχοσ μου πηρα 9
Δημοσίευση σχολίου