Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
"δύσκολοι καιροί για μαγισσάκια" Βιωματικό εργαστήρι για εκπαιδευτικούς
Θέλω να συγχαρώ το Χρίστο Παπαγεωργίου και τη Στέλλα Ρέτσιου για την άψογη διοργάνωση (και όλους γενικά τους διοργανωτές) και να ευχαριστήσω τους συναδέρφους που συμμετείχαν στο δικό μας εργαστήρι με θέμα: "Δύσκολοι καιροί για μαγισσάκια" για τη συμμετοχή τους και το ενδιαφέρον τους. Χαρήκαμε πολύ που ξανασυναντηθήκαμε με παλιούς φίλους, αλλά και που γνωρίσαμε καινούριους...
Το υλικό του εργαστηρίου είναι στη διάθεση των συναδέρφων:
Webquest Julia
Φύλλα εργασίας για το webquest
Βήματα κατασκευής WebQuest
(το παραπάνω έγγραφο "βήματα κατασκευής webquest" αποτελεί αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα: http://utopia.duth.gr/~asiskos/WebQuestSteps.htm )
Για την τροποποιημένη μορφή της δραστηριότητας (την πιο απλή) πατήστε εδώ
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Μια...διαφορετική ξενάγηση
Στη συνέχεια οι μικροί τουρίστες συμπλήρωσαν ένα φυλάδιο εργασίας με τη βοήθεια πάντα των ξεναγών τους. Με απίστευτο κέφι και διάθεση όλα τα δευτεράκια συμπλήρωναν τα συννεφάκια με τις λεξούλες, ενώ τα εκτάκια απολάμβαναν προνόμια (!) δασκάλου...
Κι ενώ τα φυλλάδια συμπληρώνονταν, τα τραπεζομάντηλα στρώθηκαν... Όχι φυσικά πάνω στην αρχοντική τραπεζαρία, αλλά έξω στο γρασίδι, στο ηλιόλουστο προαύλιο του κτηρίου, δίπλα στα κυκλάμινα και τους φοίνικες. Ήταν ώρα για το πικ νικ! Κι όχι οποιοδήποτε πικ νικ... αλλά ένα υγιεινό πικ νικ... Τα παιδιά είχαν ενημερωθεί να φέρουν μαζί τους ένα υγιεινό κολατσιό. Και πραγματικά ο καθένας και η καθεμιά έδειχναν με καμάρι τις επιλογές τους: φρούτα, σάντουιτς με μαύρο ψωμί, αυγά, ντομάτες...
Τέλος το κυνήγι θησαυρού που ακολούθησε αναψοκοκκίνησε τα μάγουλα όλων των παιδιών, μικρών και μεγάλων. Πραγματικά το απόλαυσαν όλοι, παρόλο που νίκησε η πρώτη ομάδα!
Το βραβείο ήταν μια φωτογραφία θριάμβου της νικήτριας ομάδας.
Γυρίσαμε στο σχολείο γεμάτοι εμπειρίες, τα μικρά με τρόπο διασκεδαστικό γνώρισαν ένα ιστορικό μνημείο, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να αναπτύξουν δεξιότητες επικοινωνίας, διαλόγου, ευθύνης, προφορικού λόγου και αυτοπεποίθησης.
Κι εμείς, οι δασκάλες... απλώς τα καμαρώναμε...
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
ο οδηγός του τανκ
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα στις 17 Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν 5 άρματα. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο. Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο.
Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί της 17 Νοεμβρίου ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» λέει. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».
Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει .
Παρά τον πόνο και την αγωνία τους να φύγουν να γλιτώσουν την ζωή τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».
«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ημουν 20 χρονών... Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας.
Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου »
αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντεξη πατήστε ΕΔΩ
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
What I've done...
(αφιερωμένο στον Οδυσσέα που μας θύμισε αυτό το συγκλονιστικό βίντεο και τραγούδι)