κι απ΄το χαϊδάρι μάνα μου να μ' απελευθερώσεις...

Μπλοκ 15 στο... "Άγιο Χαϊδάρι". Μια μέρα μόνο το χρόνο το στρατόπεδο Χαϊδαρίου ανοίγει την πύλη του και επιτρέπει την πρόσβαση σ΄αυτό το μνημείο της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Για την ετήσια τελετή μνήμης στον τόπο του μαρτυρίου.
Λίγοι βρεθήκαμε σήμερα εκεί. Λίγοι δημότες και αρκετοί ...πολιτικοί... Για να θυμηθούμε τη μαζική εκτέλεση των 200 φυλακισμένων από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 σε αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού αξιωματούχου και την ηρωική αυτοθυσία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη να μη δεχτεί την προνομιακή του μεταχείριση λόγω της θέσης του ως διερμηνέας προκειμένου να θυσιαστεί κάποιος άλλος σύντροφός του αντί γι΄ αυτόν .
Το διώροφο κτήριο επιβλητικό, με άβαφους και χορταριασμένους τοίχους. Από τα καγκελόφρακτα παραθύρια του, ψηλά τοποθετημένα, για να μη βλέπουν οι κρατούμενοι τον ήλιο ... ηχεί το "ΠΑΡΩΝ" στο συγκινητικό προσκλητήριο των νεκρών από τους Στέφανο Ληναίο και Κερασία Σαμαρά. Ο χώρος αποπνέει εκείνη την ανατριχιαστική αίσθηση του θανάτου... Την ίδια που νιώθει κανείς όταν επισκέπτεται το Άουσβιτς ή το Νταχάου, ή τα Φυλακισμένα Μνήματα στην Κύπρο.
Αφού ολοκληρώθηκαν οι σχετικές ομιλίες, οι καταθέσεις στεφάνων και οι μουσικές από την μπάντα του Δήμου, βρεθήκαμε στο εσωτερικό του. Μπήκαμε στα μικρά κελιά, στην απομόνωση, ψάχνοντας για τα σημειώματα των μελλοθάνατων στους τοίχους...


Δεν θα αναφερθώ στην ιστορία του μνημείου αυτού, μπορείτε άλλωστε να τη διαβάσετε στην ιστοσελίδα του Δήμου, ούτε στην πίκρα που μου άφησε η η εγκατάλειψη του χώρου και η αδιαφορία των αρμόδιων(;) αρχών, αντί να το αναδείξουν όπως αξίζει σε ένα τέτοιο μνημείο ή ακόμα καλύτερα να στεγάσουν επιτέλους σ΄ αυτό το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης...
Θέλω να μείνω στα λόγια του μεγάλου δημιουργού, του Μάρκου Βαμβακάρη, που έκανε τις ιστορίες του τραγούδια, μιας και για πρώτη φορά στη ζωή μου τα ένιωσα τόσο...