Η "έκτη...φασαρία" ξεφάντωσε σήμερα στη χριστουγεννιάτικη γιορτή! Με πολύ επιμελημένο styling τα κορίτσια μας(οι μπάλες του δέντρου έγιναν σκουλαρίκια και οι γιρλάντες κολιέ) και τα αγόρια μας με σκουφάκια Αη Βασίλη και μπόλικη... τρέλα είπαμε τα κάλαντα σε όλες τις τάξεις, χορέψαμε, τραγουδήσαμε... Οι τόνοι έπεσαν αργότερα όταν παρακολουθήσαμε την προβολή της ταινίας "Ο Τσάρλυ και το εργοστάσιο της σοκολάτας". Και τέλος βάλαμε όλη μας τη φαντασία στην κατασκευή μιας όμορφης χριστουγεννιάτικης κάρτας. Τα παιδικά πρόσωπα χαρούμενα, έλαμπαν ανάμεσα στα φωτάκια του δέντρου! Κι έτσι γεμάτοι από χρυσόσκονη και αγάπη αποχαιρετιστήκαμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων!!!
(και φυσικά πέρασαν να μας ευχηθούν και τα γυμνασιάκια μας η περσινή μας "έκτη αταξία")
ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο μόνος στον κόσμο ένας μικρός χριστός που ζωγραφίζει θαμπά στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά καράβια για τα όνειρα ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα
Δεν ξέρω αλήθεια τι θα γίνουν όλα αυτά τα παιδιά σαν θα μεγαλώσουν... Ξέρω όμως καλά τι θα γίνει η Άννα Μαρία! Εκείνη λέει ότι θέλει να γίνει καρδιοχειρουργός και της το εύχομαι ολόψυχα... 'Ομως εκτός από καρδιοχειρουργός ή ό,τι άλλο ονειρευτεί στο μέλλον θα γίνει και μια σπουδαία... ποιήτρια! Σήμερα μας ξάφνιασε ευχάριστα με λίμερικ που έγραψε και κέρδισε το χειροκρότημα της τάξης... Απολαύστε την ιστορία μιας γιατρού από την Υεμένη και του Μπάμπη, που από το Παρίσι δε λέει να γυρίσει...
Ήταν ένα λευκό μικρό λουλούδι
που γι΄αυτό γράψανε τραγούδι
ήτανε πανέμορφο και μυρωδάτο
και η ομορφιά του έφτανε ως το Κιάτο
το μικρό ολόλευκο λουλούδι
Της φύσης το μικρό καμάρι
φύτρωνε μέσα στο χορτάρι
γύρω του βουνά και κάμποι
ώσπου κόπηκε από τον Μπάμπη
της φύσης το όμορφο καμάρι
Ο Μπάμπης το΄δωσε στη Μένη
μια γιατρό στην Υεμένη
του'πε πως για πάντα θα τον περιμένει
η όμορφη γιατρός στην Υεμένη
Όμως περάσανε τα χρόνια
και στα μαλλιά ήρθαν τα χιόνια
κι η Μένη απ΄την Υεμένη
βαρέθηκε να περιμένει
όταν περάσανε τα χρόνια
Και το λουλούδι το'θαψε
στου κήπου το παρτέρι
και βρήκε άλλο ταίρι
πέρυσι το καλοκαίρι
Κι ο Μπάμπης από το Παρίσι
της έγραψε πως θα γυρίσει
νόμιζε θα τον περιμένει
η Μένη από την Υεμένη
Νόμιζε με λουλουδικό
θα ΄χτιζε ένα σπιτικό
αχ Μπάμπη αφελή
το σπίτι θέλει πολλή
προσπάθεια για να στεριώσει
και ευτυχία να σου δώσει
και... μην πας στην Υεμένη...
η Μένη πια δεν περιμένει...
Άννα Μαρία Δ.
Αν θέλετε να διαβάσετε και τα άλλα υπέροχα λίμερικ που έφτιαξαν τα παιδιά πατήστεεδώ
Όλοι το Σάββατο στις 12 το πρωί στο Σύνταγμα... την ώρα που οι "μεγάλοι" διαβουλεύονται τα συμφέροντά τους στην Κοπενχάγη, εμείς, όσοι από εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας ενεργούς πολίτες, θα ενώνουμε τη φωνή μας με εκατομμύρια άλλες φωνές στον κόσμο σε ένα παγκόσμιο συλλαλητήριο, σε μια διαμαρτυρία ενάντια στην αδυναμία των ισχυρών να βρουν λύσεις για την αειφορία του πλανήτη μας, αλλά κι ενάντια στην αδράνεια και την παθητικότητα των πολιτών, που επαναπαύονται στην απενοχοποιημένη ασφάλειά τους...
και για τα παιδιά ... ένα όμορφο σαββατιάτικο πρωινό με εκδηλώσεις του ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ στην πόλη μας, με χριστουγεννιάτικο παζάρι, δραστηριότητες ανακύκλωσης, τραγούδια και χορούς
(το παραπάνω βίντεο έγινε στα πλαίσια του περιβαλλοντικού προγράμματος "χρυσοπράσινο φύλλο" την περασμένη σχολική χρονιά)
Aθήνα, 7 Δεκεμβρίου 2009 H θερμοκρασία κοντά στους 20 βαθμούς Kελσίου, ένας ήλιος καυτός, ανοιξιάτικος. Δεν είναι μόνον εδώ. Eίναι παντού. Tο φαινόμενο του θερμοκηπίου οδηγεί σε ερημοποίηση τον νότο των HΠA, αλλά και περιοχές της Aυστραλίας. Eντείνει τη ταχύτητα με την οποία λιώνουν οι πάγοι στην Aρκτική, αυξάνει συνεπώς τον κίνδυνο πλημμύρων και απειλεί με ραγδαία αύξηση των επιπέδων της στάθμης των υδάτων. Παράκτιες περιοχές θα χαθούν από τον χάρτη, οι βροχές θα σπανίζουν, οι φυτείες θα μαραθούν, το πόσιμο νερό θα εκλείψει, η υφήλιος θα υποφέρει: Oι περιγραφές της πραγματικότητας όπως αυτή θα διαμορφωθεί σε πενήντα χρόνια είναι δυσβάσταχτες: Aν τα επίπεδα ρύπων ξεπεράσουν τα όρια τότε η ζωή στη Γη θα είναι αφόρητη, τίποτε δεν θα είναι πια όπως το ξέρουμε σήμερα... Στη πρωτεύουσα της Δανίας, την Κοπενχάγη ξεκίνησε χτες η διάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές. Οι ηγέτες των 192χωρών μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών θα προσπαθήσουν να συμφωνήσουν για μια συνθήκη που θα αντικαταστήσει το πρωτόκολλο του Κιότο.Στόχος της Συνόδου είναι να επιτευχθεί μια δεσμευτική συμφωνία για τη μείωση των ρυπογόνων αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, καθώς και να βρεθούν τρόποι βοήθειας για τις φτωχότερες χώρες που πλήττονται περισσότερο από τις κλιματικές αλλαγές. Ο πλανήτης είναι άρρωστος, είναι εμφανές πλέον σε όλους και οποιαδήποτε καθυστέρηση στην εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων θα είναι σε βάρος όλων μας.
(το παραπάνω βίντεο είναι παραγωγή του υπουργείου εξωτερικών της Δανίας και προβλήθηκε χτες, στην έναρξη της Συνόδου της Κοπενχάγης)
Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία σήμερα, στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου οι εργασίες του διήμερου σεμιναρίου, που διοργάνωσε το Γραφείο Πολιτιστικών Θεμάτων της Γ΄ Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής. Η προσέλευση των εκπαιδευτικών ήταν μεγάλη και όλα τα θέματα του σεμιναρίου, που είχαν τη μορφή βιωματικών εργαστηρίων, παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το φωτογραφικό υλικό των σεμιναρίων θα αναρτηθεί σύντομα στο ιστολόγιο των σχολικών δραστηριοτήτων πολιτισμού.
Θέλω να συγχαρώ το Χρίστο Παπαγεωργίου και τη Στέλλα Ρέτσιου για την άψογη διοργάνωση (και όλους γενικά τους διοργανωτές) και να ευχαριστήσω τους συναδέρφους που συμμετείχαν στο δικό μας εργαστήρι με θέμα: "Δύσκολοι καιροί για μαγισσάκια" για τη συμμετοχή τους και το ενδιαφέρον τους. Χαρήκαμε πολύ που ξανασυναντηθήκαμε με παλιούς φίλους, αλλά και που γνωρίσαμε καινούριους...
Το υλικό του εργαστηρίου είναι στη διάθεση των συναδέρφων:
Τι σχέση έχουν το Παλατάκι Χαϊδαρίου, το πικ νικ στο πάρκο, τα δευτεράκια, η υγιεινή διατροφή και τα εκτάκια; Λοιπόν αν ενωθούν όλα αυτά μια ηλιόλουστη μέρα του Νοέμβρη δημιουργούν έναν καταπληκτικό συνδυασμό διασκέδασης και γνώσης...
Σήμερα λοιπόν τα παιδιά της έκτης τάξης ανέλαβαν την πρωτοβουλία να ξεναγήσουν τους μικρούς μαθητές της δευτέρας τάξης στο ιστορικό μνημείο της πόλης μας στο Παλατάκι. (Είχε προηγηθεί βέβαια ξενάγηση και ενασχόληση των μαθητών με το κτήριο πριν λίγες μέρες. )
Η ιδέα ήταν απλή. Χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες, ξεναγοί (της έκτης) και τουρίστες (της δευτέρας) . Οι ξεναγοί έπρεπε να πληροφορήσουν τους μικρούς τουρίστες σχετικά με την κατασκευή και την ιστορία του κτηρίου... Δύσκολο έργο!!!
Αφού παρατήρησαν προσεχτικά το κτήριο εξωτερικά, προχώρησαν στο εσωτερικό του. Η κάθε ομάδα ανέβαινε στη μεγάλη αίθουσα και κάθονταν στη μεγάλη αρχοντική τραπεζαρία αναπαυτικά. Ήταν αξιοθαύμαστη η υπευθυνότητα και η ωριμότητα που έδειξαν οι ξεναγοί προκειμένου να πείσουν τους μικρούς τους φίλους να προσέχουν τις ιστορίες τους. Αλλά και η προσήλωση των μικρών και το ενδιαφέρον τους για την ξενάγηση.
Στη συνέχεια οι μικροί τουρίστες συμπλήρωσαν ένα φυλάδιο εργασίας με τη βοήθεια πάντα των ξεναγών τους. Με απίστευτο κέφι και διάθεση όλα τα δευτεράκια συμπλήρωναν τα συννεφάκια με τις λεξούλες, ενώ τα εκτάκια απολάμβαναν προνόμια (!) δασκάλου... Κι ενώ τα φυλλάδια συμπληρώνονταν, τα τραπεζομάντηλα στρώθηκαν... Όχι φυσικά πάνω στην αρχοντική τραπεζαρία, αλλά έξω στο γρασίδι, στο ηλιόλουστο προαύλιο του κτηρίου, δίπλα στα κυκλάμινα και τους φοίνικες. Ήταν ώρα για το πικ νικ! Κι όχι οποιοδήποτε πικ νικ... αλλά ένα υγιεινό πικ νικ... Τα παιδιά είχαν ενημερωθεί να φέρουν μαζί τους ένα υγιεινό κολατσιό. Και πραγματικά ο καθένας και η καθεμιά έδειχναν με καμάρι τις επιλογές τους: φρούτα, σάντουιτς με μαύρο ψωμί, αυγά, ντομάτες...
Τέλος το κυνήγι θησαυρού που ακολούθησε αναψοκοκκίνησε τα μάγουλα όλων των παιδιών, μικρών και μεγάλων. Πραγματικά το απόλαυσαν όλοι, παρόλο που νίκησε η πρώτη ομάδα! Το βραβείο ήταν μια φωτογραφία θριάμβου της νικήτριας ομάδας.
Γυρίσαμε στο σχολείο γεμάτοι εμπειρίες, τα μικρά με τρόπο διασκεδαστικό γνώρισαν ένα ιστορικό μνημείο, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να αναπτύξουν δεξιότητες επικοινωνίας, διαλόγου, ευθύνης, προφορικού λόγου και αυτοπεποίθησης.
O Α. Σκευοφύλαξ, που ήταν ο ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK (στρατιώτης) που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειό της 17ης Νοεμβρίου 1973, τριάντα χρόνια μετά αποφασίζει να μιλήσει με μια συγκλονιστική συνέντευξη -εξομολόγηση- στο ΒΗΜΑ (9/11/2003)
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα στις 17 Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν 5 άρματα. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο. Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο.
Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί της 17 Νοεμβρίου ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» λέει. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».
Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει .
Παρά τον πόνο και την αγωνία τους να φύγουν να γλιτώσουν την ζωή τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».
«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ημουν 20 χρονών... Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας.
Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου »
αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντεξη πατήστεΕΔΩ
Εδώ κι ένα μήνα περίπου η e-τάξη μας (έκτη δημοτικού) ταξιδεύει στις πέρα θάλασσες της γνώσης και της φαντασίας. Σε χώρες μακρινές, σε ερημικά νησιά, σε πύργους και σε κάστρα, αναζητά εκείνο το μαγισσάκι που με το μαγικό ραβδάκι του θα μας βοηθήσει να πετύχουμε όλους μας τους στόχους. Στο ιστολόγιο αυτό περιγράφουμε κάποιους σταθμούς από αυτό το δύσκολο, αλλά ενδιαφέρον ταξίδι μας. Μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, τις δοκιμασίες μας, αλλά και την περιπέτεια του ταξιδιού μας. Αν θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας αυτή την αναζήτηση ελάτε στην e-τάξη μας να συντροφεύσετε το ταξίδι μας...
"Σκοπός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι:Nα συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικώνκαι ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο καικαταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένεςπροσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά."
Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε αυτό να το αναρτήσουμε σε κάθε σχολική τάξη; Γιατί ναι... το ξεχνούν όσοι σχεδιάζουν αναλυτικά προγράμματα, αλλά ας το θυμόμαστε τουλάχιστον εμείς οι εκπαιδευτικοί... και ειδικά όταν βαθμολογούμε ένα παιδί. Η αξιολόγηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ενέχει αυτοκριτική και πρέπει να διέπεται από τις βασικές παιδαγωγικές αρχές. Αξιολογούμε το βαθμό επίτευξης των στόχων που θέσαμε σε σχέση με τη δική μας μεθοδολογία και τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε στη διδασκαλία μας. Ας αναστοχαστούμε λοιπόν τη στοχοθεσία μας. Είναι αυτή σύμφωνη με το βασικό στόχο της Αγωγής; Συμβάλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη των διανοητικώνκαι ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών ή αφορά μόνο το γνωστικό τομέα, τη μηχανιστική δηλαδή μάθηση και τη στείρα απομνημόνευση; Δεν φταίνε λοιπόν μόνο οι γονείς όταν έρχονται στο σχολείο και διαμαρτύρονται για τους βαθμούς. Είναι μια σκοτεινή αδιάφανη διαδικασία η αξιολόγηση και στοχεύει κατευθείαν στην ευαίσθητη παιδική ψυχή. Μπορούμε να την κάνουμε πιο "φιλική" πιο "ανθρώπινη" και πιο "αποτελεσματική" . Και να λειτουργεί και ως ένας αυτόματος ρυθμιστής και εσωτερικός κριτής της δικής μας αποτελεσματικότητας ως δάσκαλοι.
Ας ρίξουμε μια προσεχτική ματιά στην εκπαιδευτική νομοθεσία (την παραθέτω παρακάτω) και στις σχετικές παιδαγωγικές θεωρήσεις (νομίζω ο Ηλίας Ματσαγγούρας τα αναλύει μια χαρά στο σχετικό κεφάλαιο) και ας ξεκαθαρίσουμε επιτέλους αυτό το σκοτεινό τοπίο της αξιολόγησης. Παιδεία δεν είναι η συσσώρευση γνώσεων, ούτε η ανάδειξη ανταγωνιστικών συμπεριφορών... Είναι ένα σύστημα αξιών, δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών αρκετά πολύπλοκο και οφείλουμε να αναθεωρήσουμε άμεσα τα αναχρονιστικά κριτήρια αξιολόγησης που χρησιμοποιούμε.
"Ο Μπίλι Γκέιτς, ιδρυτής της Mikrosoft, κερδίζει 5 λεπτά του δολαρίου κάθε δευτερόλεπτο. Πόσα χρήματα κερδίζει σε 1 λεπτό, σε 1 ώρα, σε 1 ημέρα, σε 1 μήνα και σε 1 χρόνο;"
Αν δεν μπορείτε να λύσετε αυτό το απλό πρόβλημα αγαπητοί μου φίλοι είστε λιγότερο έξυπνοι από ένα 11χρονο, αφού αυτό βρίσκεται στο τετράδιο Εργασιών για τα μαθηματικά της Στ΄Δημοτικού. Τώρα αν το λύσετε, το πιο πιθανόν, μπορεί να σας δημιουργηθούν άλλα προβλήματα, όπως τι κάνει με όλα αυτά τα λεφτά ο Bill, ή γιατί εσείς να βγάζετε σε ένα χρόνο όσα αυτός βγάζει σε λίγες μέρες... Αλλά τι να κάνουμε; έτσι είναι τα μαθηματικά... αλλόκοτα, να μην τα καταλαβαίνουμε, μια ζωή ακατανόητοι οι αριθμοί μπλέκονται στη ζωή μας... Κι όχι μόνο οι αριθμοί, τώρα μπλέκονται και πρόσωπα και στάσεις και κοινωνικές και ιδεολογικές συμπεριφορές. Μιας και η συγγραφική ομάδα του βιβλίου υπερασπίζεται τα μαθηματικά της ζωής, είπε να κάνει σαφή τα σύμβολα και τις αξίες της σημερινής κοινωνίας.
Για σκεφτείτε τώρα πώς αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα τα παιδιά... Στην αρχή λένε ένα "Πω πω λεφτά!!!" μετά αρχίζουν τα σχόλια... Λένε ποιος είναι αυτός, πού ζει, και τι σπουδαία πράγματα έχει κάνει... Κι όταν τους λέω να τραβήξουν ένα χι στην άσκηση αυτή, με κοιτάνε απορημένα. Τους εξηγώ κι αμέσως καταλαβαίνουν... Τα παιδιά όλα τα καταλαβαίνουν αν τους εξηγήσεις... Αν όμως δεν το κάνεις, το πρότυπο εγκαθιδρύεται για τα καλά μέσα τους... Κι άντε μετά να απαντήσω στο Γεράσιμο τι κέρδισαν οι μεγάλοι επιστήμονες (Παστέρ κλπ) που εφηύραν τα αντιβιοτικά, όταν με ρωτάει αν κέρδισαν πολλά χρήματα...
Αυτό που με φοβίζει φίλοι μου, δεν είναι το ακατάλληλο διδακτικό υλικό που έρχεται στα σχολειά μας, αλλά αυτός ο εθισμός μας στο παράλογο... ...να μας φαίνεται λογικό να υπολογίσουμε τα χρήματα που βγάζει ο Μπίλι προκειμένου να εξασκηθούμε στον πολλαπλασιασμό...
Ήταν φθινοπωρινή η Κυριακή. Και ήταν λαμπερή... και τα ποδήλατα στραφτάλιζαν στον ήλιο τον αποβροχάρη. Αποβραδίς οι ετοιμασίες: να φουσκώσω τα λάστιχα, να λαδώσω την αλυσίδα, να ξεσκονίσω το φυλακισμένο για μήνες στην αποθήκη ποδηλατάκι μου, να θυμηθώ πώς αλλάζεις δίσκο και ταχύτητες, γιατί έχει κάτι ανηφοριές εκεί στην Αφαία... Και το πρωί... στις 10 έξω από το ιερό της Αφροδίτης, μαζί με λίγους ακόμα ποδηλάτες για τη "δύσκολη" διαδρομή στο Ποικίλο Όρος.
και... περιμένοντας τους "άλλους" ο Νίκος έδωσε το στίγμα της ποδηλατοδρομίας, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, και τους στόχους της. Είπε ότι από το 1991 υπάρχει επίσημη μελέτη για ποδηλατόδρομο στην Ιερά Οδό που να ενοποιεί όλους τους αρχαιολογικούς χώρους της Πόλης μας και να φτάνει ως το ΤΕΙ και το Μετρό του Αιγάλεω:
Αυτήν τη πρόταση υιοθετούμε και λέμε: "Φτάνουν πια οι μελέτες για τη Δυτική Αθήνα"
Κι ύστερα οι λίγοι γίναμε περισσότεροι και ξεκινήσαμε. Η πρώτη ανηφόρα καρφί... Σχεδόν όλοι κατεβήκαμε από τα ποδήλατα. Η υπόλοιπη διαδρομή όμως ήταν σχετικά εύκολη... Το Ποικίλο, το βουνό της πόλης μας μάς υποδέχτηκε με την πρωινή δροσιά του και μας αποζημίωσε. . . Πίσω μας ο Σκαραμαγκάς με τα τεράστια "παρατημένα" κοντέινερς, η λίμνη Περσεφόνη (Κουμουνδούρου) με τις φαλαρίδες να ψηφίζουν πεισματικά "ζωή". Και οι τσιμεντένιες κατασκευές της γέφυρας που "πληγώνουν" ανεπανόρθωτα το βουνό μας. Ευτυχώς ανάμεσα στις ορθοπεταλιές και τα χαμόγελα και την κουβεντούλα με τους άλλους ποδηλάτες, πρόλαβα να δω και τα πρώτα κυκλάμινα που δειλά δειλά κάνουν την εμφάνισή τους δίπλα από το δασικό δρόμο... Στην είσοδο του Άλσους ήταν η δεύτερη αφετηρία της ποδηλατοδρομίας. Εκεί γίναμε ακόμα πιο πολλοί. Μία μικρή στάση να πιούμε λίγο νερό από την πέτρινη βρυσούλα, να σμίξουμε με τους νέους ποδηλάτες, να πληροφορηθούμε από τα μέλη του ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ για τη συνέχεια της διαδρομής, να περιμένουμε και κανέναν αργοπορημένο...
Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν μέσα στην αστική περιοχή. Η τροχαία διευκόλυνε να περάσουμε τη λεωφόρο και μας συνόδευσε ως το τέρμα, κλείνοντας και το ένα ρεύμα στην οδό Στρ. Καραισκάκη. Περάσαμε από την ιστορική Μονή Δαφνίου, και πιάσαμε τη μεγάλη κατηφόρα στην Ιερά Οδό, έξω από το Βοτανικό Κήπο. Στην πλατεία Ηρώων μας υποδέχτηκαν και οι τελευταίοι ποδηλάτες, κυρίως μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να συμμετέχουν σε όλη τη διαδρομή...
Ένα ποτάμι με ποδήλατα πλημμύρισε την πόλη... Εκεί ήταν ο Πασχάλης, και η Στέλλα με το ολοκαίνουργο κόκκινο ποδήλατό της, και η Ανθούλα, και ο Σπύρος και η άλλη η Στέλλα, η πολύχρωμη, η πιο μικρή μας ποδηλάτισσα... Και πεζοί που ακολουθούσαν και καμάρωναν και χειροκροτούσαν και φωτογράφιζαν... Το χαρούμενο αυτό "ποδηλατομάνι" της Κυριακής κατέληξε στον ιστορικό πύργο "Παλατάκι", το χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης μας. Εκεί οι αναβάτες ξεκαβαλίκεψαν τα άλογά τους, δροσίστηκαν με νερό που μοίραζαν τα μέλη του ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ και απόλαυσαν την όμορφη μουσική που έπαιξαν τέσσερα νέα παιδιά, από την πόλη μας, μαθητές Γ' Λυκείου (ο ένας μάλιστα ο Νίκος Τ. έβγαλε το 7ο δημοτικό!).
Οι " Music is Life" και οι νότες τους, τα πολύχρωμα μπαλόνια που γέμισαν το περίβολο, τα παιδιά που έτρεχαν και ποδηλατούσαν εδώ κι εκεί έδωσαν το χρώμα της γιορτής.
Ήταν Κυριακή, φθινοπωρινή και λαμπερή... και ήμασταν όλοι εκεί...
Αχ και να γινόταν ξαφνικά να σταματήσουν όλα τα αυτοκίνητα στην πόλη μας... Και να ξεχυθούν από παντού ποδήλατα, κόκκινα, κίτρινα, μωβ... Και παιδιά, πολλά παιδιά ... να θροϊζουν με το κουδουνάκι τους όνειρα παντού στην πόλη... Αχ και να ήμασταν λέει όλοι μαζί μια παρέα, μεγάλοι και μικροί καβάλα σ΄ένα ποδήλατο, να ανηφορίζαμε στον Προφήτη Ηλία και να ήταν Κυριακή λαμπερή του φθινοπώρου... και να μοιράζαμε χαμόγελα κι ορθοπεταλιές...
Κι επειδή τα θαύματα μόνο παιδιά μπορεί να τα φέρουν στον κόσμο μας -οι μεγάλοι τα εναποθέτουν στο Θεό- πάρτε τα αστραφτερά σας δίτροχα, ξεσηκώστε αν μπορείτε και τους γονείς σας (τι πιο όμορφο από μια ποδηλατάδα με τα παιδιά σας) κι ελάτε την Κυριακή 20/9/09 να ποδηλατήσουμε όλοι μαζί, στην όμορφη πόλη μας το Χαϊδάρι Σε πείσμα των άκαμπτων πολιτικών που θέλουν τις πόλεις μας γεμάτη θορύβους και καυσαέρια, εμείς θα τους δείξουμε το αυτονόητο... το ανθρώπινο πρόσωπο μιας πόλης. Αυτό που τα παιδιά ονειρεύονται, αυτό που θα δώσει στην πνιγμένη πόλη μας την ανάσα που χρειάζεται.... ένα φιλί της ζωής Την υπέροχη αυτή ιδέα την είχε το ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Ευρωπαϊκή "Εβδομάδα Χωρίς Αυτοκίνητο". Ενημερωθείτε για τη διαδρομή, το πρόγραμμα, τα σημεία και την ώρα εκκίνησης της ποδηλατοδρομίας.
Λοιπόν παίδες τι θα κάνετε την άλλη Κυριακή είπαμε;
(τα παιδιά να απομακρύνονται όσο το δυνατόν το ένα από το άλλο...)
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι οδηγίες…οι στείρες και αυστηρές φόρμες μιας γλώσσας ακαταλαβίστικης ...οι οδηγίες χρήσης των συσκευών, οι οδηγίες προς ναυτιλλόμενους… Πόσο μάλιστα οι οδηγίες προς τους εκπαιδευτικούς για την επερχόμενη πανδημία … Αυτές τις μέρες, αρχή της σχολικής χρονιάς, που κανονικά θα έπρεπε να προετοιμάζουμε το υλικό μας, τα βιβλία μας, τις τάξεις μας για την υποδοχή των μαθητών την Παρασκευή,το σχολείο μοιάζει περισσότερο με νοσοκομείο, παρά με εκπαιδευτήριο… Αντί να ασχολούμαστε με τα χίλια δυο προβλήματα και τις ελλείψεις των σχολείων μας, επιφορτιστήκαμε επιπλέον και τη νέα γρίπη. Οι συζητήσεις και οι συνεδριάσεις μας δεν αφορούν πια καθόλου την ύλη των μαθημάτων, το σχολικό εξοπλισμό, τα μολύβια και τα βιβλία, αλλά τα αντισηπτικά διαλύματα, τους κάδους με ποδοκίνητο καπάκι, τις μάσκες και τα γάντια μιας χρήσης… Αφού τελικά ο όλος σχεδιασμός για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της πανδημίας(;) εναποτίθεται στους…εκπαιδευτικούς… και στις σχολικές μονάδες με πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για την αγορά όλου αυτού του (παρα)ιατρικού εξοπλισμού. Με μια εγκύκλιο 17 σελίδων μάς «ενημερώνουν», μας «επιμορφώνουν» για τόσο σοβαρά θέματα της δημόσιας υγείας και μας καθιστούν ουσιαστικά υπεύθυνους για την περαιτέρω ενημέρωση γονιών, μαθητών, αλλά και για την τήρηση των απαραίτητων μέτρων υγιεινής στα σχολεία… Οδηγίες που οι περισσότερες είναι ανέφικτες στην ελληνική σχολική πραγματικότητα, αφού οι περισσότερες σχολικές μονάδες λειτουργούν χωρίς μόνιμη καθαρίστρια, τα παιδιά συνωστίζονται κυριολεκτικά σε μικρές αίθουσες διδασκαλίας, ή προαυλίζονται σε μικρούς χώρους. Γιατί ναι μπορώ να δείξω τον τρόπο να πλένουν οι μαθητές και οι μαθήτριές μου σωστά τα χέρια τους και να τονίσω τη σημασία που έχει αυτή η συνήθεια για την προσωπική τους υγιεινή, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω την τήρηση αυτού του μέτρου, κι αδυνατώ εντελώς να βάλω μια μάσκα και να μεταφέρω το τρομοκρατημένο παιδάκι της πρώτης δημοτικού, που θα φτερνιστεί, στον ειδικό χώρο απομόνωσης. Και πώς να φροντίσω να τηρείται απόσταση ανάμεσα στα θρανία, όταν υπάρχουν τάξεις με 27 και πλέον παιδιά; Χιλιάδες τα αναπάντητα ερωτηματικά… αλλά οι απαντήσεις δόθηκαν μέσα από τις οδηγίες.
(τα παιδιά να προαυλίζονται με διασπορά...)
Ξέρω πως θα κάνουμε πάλι φιλότιμα τα πάντα, θα γίνουμε υδραυλικοί να ελέγχουμε το αποχετευτικό σύστημα του σχολείου μας, θα γίνουμε γιατροί και νοσοκόμοι, θα γίνουμε ελεγκτές κάδων και απορριμμάτων, σύμβουλοι υγείας και ψυχολόγοι και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη, όμως προσωπικά φοβάμαι… Όχι τη νέα γρίπη (αυτή γρίπη είναι θα περάσει) αλλά τη συνεχή απαξίωση του ελληνικού σχολείου και του έλληνα εκπαιδευτικού, που έρχεται άνωθεν και αμετάκλητα με τη μορφή δήθεν οδηγιών... αλλά κι αυτά τα έρμα τα παιδάκια που θα μισήσουν στο τέλος το σχολείο και θα έρχονται όχι με μάσκες, αλλά κάπως έτσι:
με το υπέροχο αυτό ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, διάλεξα να αποχαιρετήσω τα εκτάκια μας (την έκτη αταξία και τα σαΐνια), τα καταπληκτικά παιδιά μας, που από του χρόνου θα λάμπουν πια αυτόφωτα στο δικό τους γαλαξία... με όλες τους τις ελπίδες και τα όνειρα αναμμένα αστεράκια γύρω τους... και με την ευχή πάντα να "στέκονται" και με αγάπη να συντροφεύουν τους άλλους μοναχικούς αστερισμούς τριγύρω τους... Πώς αλλιώς, άλλωστε θα γίνουμε ένα ενωμένο σύμπαν; Σαν αυτό που υπήρξαμε...
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη. Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους. Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σαν πέτρες που βλέπονται. Όμως, εσύ, δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου, όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα, κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει. Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι κάτω απ' τη θέα τους - Ήσουν νερό, κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες. Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια, στο στήθος, στο μέτωπο. Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι: δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον κατοικούμε τη γη.
Λευκωσία, η αρχαία Λήδρα, ή Lefkosa στα τούρκικα, ή Nikosia στα αγγλικά. Η μοναδική διχοτομημένη πρωτεύουσα σε ολόκληρο τον κόσμο πια, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Στη Λευκωσία μπορεί κανείς να διακρίνει τέσσερις διαφορετικές πόλεις, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο: α) την ανεπτυγμένη πόλη β) την εγκαταλελειμμένη πόλη, γ) την τουρκοκρατούμενη πόλη, και δ) την πόλη εντός των τειχών. Εκείνο λοιπόν το όμορφο πρωινό της Κυριακής, στις 5 του Απρίλη, μερικά από τα ενήλικα μέλη της αποστολής, αποφασίσαμε να περάσουμε απέναντι, στην τουρκοκρατούμενη Λευκωσία, στο κατεχόμενο κομμάτι της πόλης. Ήταν για μας πολύ έντονη η πρόκληση να περπατήσουμε "από την άλλη μεριά". Έτσι πήραμε την οδό Λήδρας, έναν κεντρικό δρόμο της πόλης που σφύζει από ζωή, γεμάτος με εμπορικά καταστήματα και καφετέριες και σε λίγα μέτρα φτάσαμε στο ελληνικό φυλάκιο, στην περίφημη"πράσινη γραμμή" . Καλημερίσαμε τους Ελληνοκύπριους αστυνομικούς κι αμέσως σχεδόν περάσαμε στην άλλη πλευρά, όπου αντικρίσαμε την τούρκικη αστυνομία και τα γραφεία ελέγχου των διαβατηρίων. Δε νιώσαμε φυσικά και τόσο άνετα, όταν αναγκαστήκαμε να δείξουμε τα διαβατήριά μας σε μια τουρκάλα αστυνομικίνα. Δεν υπήρχε πολύς κόσμος εκείνο το κυριακάτικο πρωινό κι έτσι σε λίγα λεπτά, αφού μας δόθηκε η σχετική βίζα, ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε την περιήγησή μας. Με την πρώτη ματιά διαπιστώσαμε τη διαφορά στο επίπεδο ζωής από την εδώ μεριά. Η κίνηση στους δρόμους λιγοστή, μερικά εμπορικά μικρομάγαζα ήταν ανοιχτά με απλωμένη έξω την πραμάτεια τους, σου θύμιζαν κάτι απ΄το Μοναστηράκι της Αθήνας, ενώ κάποιοι θαμώνες απολάμβαναν το πρωινό τους καφεδάκι στα λιγοστά καφέ, κάτω από τους ήχους των αμανέδων. Περπατήσαμε στους δρόμους, στα σοκάκια της. Το σφίξιμο που νιώθαμε γινόταν ολοένα και πιο έντονο. Σπίτια εξαθλιωμένα, παρατημένα, ξεφτισμένοι τοίχοι, κρεμασμένα παραθυρόφυλλα, πραγματικά φαντάσματα. Σε κάποια στιγμή είδαμε να ξεπροβάλλει από ένα τέτοιο ερείπιο μια ανθρώπινη φιγούρα και να μας χαμογελάει... Μια τουρκάλα, που μάλιστα πήρε και πόζα για να τη βγάλουμε φωτογραφία. Από κάποιο άλλο, εξαθλιωμένο σπίτι, ακούσαμε φωνούλες μικρών παιδιών.
Και να σκεφτείς πως αυτά τα σπίτια που τώρα στεγάζουν τούρκους εποίκους ήταν κάποτε κυπριακά αρχοντικά. Θυμάμαι την ιστορία της μητέρας της Γιώτας, συναδέρφου από τη Λακατάμεια, που γύρισε για πρώτη φορά από το 1974 πριν δυο χρόνια εδώ να δει το σπίτι της. Το σπίτι ήταν όπως ακριβώς το άφησε, δεν είχε γίνει καμιά συντήρηση από τότε, καμιά αλλαγή από τους τούρκους έποικους. Κάθονταν στους καναπέδες της, στο τραπέζι της... Φανταστείτε πώς ένιωσε όταν άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας και είδε να έχουν ακόμη τα ίδια πιάτα... Υπήρχαν όμως και κτίρια παλιά που ήταν καλά διατηρημένα. Ίσως σ΄αυτά να στεγάζονται κάποιες δημόσιες υπηρεσίες. Επίσης πολύ καλά διατηρημένα ήταν και τα τεμένη τους, τόποι προσευχής και λατρείας για τους Μουσουλμάνους. Κάτι άλλο που μας έκανε επίσης εντύπωση ήταν οι πινακίδες. Όλες, μα όλες γραμμένες στα τούρκικα και... τεράστιες τούρκικες σημαίες που ξεδιπλώνονταν στην πρόσοψη κάθε δημόσιου κτιρίου. Περιπλανηθήκαμε στην πόλη περίπου μιάμιση ώρα. Τραβήξαμε και πολλές φωτογραφίες για να έχουμε να θυμόμαστε από το προσκύνημα αυτό, αλλά και να τις δείξουμε στα παιδιά και στα υπόλοιπα μέλη της αποστολής, που όλη αυτή την ώρα αγνάντευαν πανοραμικά τη Λευκωσία από ένα ασφαλές παρατηρητήριο στην άλλη πλευρά. Μαζί με τις φωτογραφίες μοιραστήκαμε μαζί τους και πολλά συναισθήματα: μελαγχολία, συγκίνηση, θυμό, οργή, πολλά και τα "γιατί"... Πραγματικά μια συγκλονιστική εμπειρία. Γιατί είναι στ΄ αλήθεια τρομερό να είσαι ξένος στον ίδιο σου τον τόπο..
Μπλοκ 15 στο... "Άγιο Χαϊδάρι". Μια μέρα μόνο το χρόνο το στρατόπεδο Χαϊδαρίου ανοίγει την πύλη του και επιτρέπει την πρόσβαση σ΄αυτό το μνημείο της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Για την ετήσια τελετή μνήμης στον τόπο του μαρτυρίου. Λίγοι βρεθήκαμε σήμερα εκεί. Λίγοι δημότες και αρκετοί ...πολιτικοί... Για να θυμηθούμε τη μαζική εκτέλεση των 200 φυλακισμένων από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 σε αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού αξιωματούχου και την ηρωική αυτοθυσία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη να μη δεχτεί την προνομιακή του μεταχείριση λόγω της θέσης του ως διερμηνέας προκειμένου να θυσιαστεί κάποιος άλλος σύντροφός του αντί γι΄ αυτόν . Το διώροφο κτήριο επιβλητικό, με άβαφους και χορταριασμένους τοίχους. Από τα καγκελόφρακτα παραθύρια του, ψηλά τοποθετημένα, για να μη βλέπουν οι κρατούμενοι τον ήλιο ... ηχεί το "ΠΑΡΩΝ" στο συγκινητικό προσκλητήριο των νεκρών από τους Στέφανο Ληναίο και Κερασία Σαμαρά. Ο χώρος αποπνέει εκείνη την ανατριχιαστική αίσθηση του θανάτου... Την ίδια που νιώθει κανείς όταν επισκέπτεται το Άουσβιτς ή το Νταχάου, ή τα Φυλακισμένα Μνήματα στην Κύπρο. Αφού ολοκληρώθηκαν οι σχετικές ομιλίες, οι καταθέσεις στεφάνων και οι μουσικές από την μπάντα του Δήμου, βρεθήκαμε στο εσωτερικό του. Μπήκαμε στα μικρά κελιά, στην απομόνωση, ψάχνοντας για τα σημειώματα των μελλοθάνατων στους τοίχους...
Δεν θα αναφερθώ στην ιστορία του μνημείου αυτού, μπορείτε άλλωστε να τη διαβάσετε στην ιστοσελίδα του Δήμου, ούτε στην πίκρα που μου άφησε η η εγκατάλειψη του χώρου και η αδιαφορία των αρμόδιων(;) αρχών, αντί να το αναδείξουν όπως αξίζει σε ένα τέτοιο μνημείο ή ακόμα καλύτερα να στεγάσουν επιτέλους σ΄ αυτό το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης... Θέλω να μείνω στα λόγια του μεγάλου δημιουργού, του Μάρκου Βαμβακάρη, που έκανε τις ιστορίες του τραγούδια, μιας και για πρώτη φορά στη ζωή μου τα ένιωσα τόσο...
Γεια σας με λένε Νικόλα Οικ. και βρίσκομαι εις τας Αθήνας εν έτι 1837, επί βασιλεία Όθωνος. Η Αθήνα είναι η νέα πρωτεύουσα της Ελλάδος κι αρχίζει να αναπτύσσεται. Εγώ και η μικρή μου οικογένεια ασχολούμαστε με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Κάθε πρωί μαζεύω σίτο, ελαιόλαδο, ελιές, όσπρια, κρομμύδια και σταφύλια για οίνο. Η γυνή μου μαζεύει μαζί μου ξύλα για το φούρνο και το τζάκι κατά το μεσημέρι. Επίσης η γυνή μου και η θυγατέρα μου εργάζονται εις τον αργαλειό, για να έχομεν ολίγον ρουχισμό κι oλίγα χρήματα δια της βιοτεχνίας. Ο αδερφός μου είναι πραματευτής και γυρίζει τας πόλεις και πουλάει διάφορα εμπορεύματα, μεταξωτά, και άλλα που δε φτιάχνoμεν στους οίκους μας. Η Αθήνα στεγάζει περίπου 9.000 κατοίκους φέτος, αλλά δεν έχει ακόμα την ατμομηχανή που αναπτύσσεται εις την Ευρώπη. Σχετικά με τας μετακινήσεις αντιμετωπίζομε δύσκολας συνθήκας, διότι πολλοί λησταί κυκλοφορούν εις τους δρόμους. Η Αθήνα έχει ολίγα σχολεία και ένα Ταχυδρομικόν Κατάστημα. Τα έθιμά μας τελούνται ελεύθερα τώρα μετά την απελευθέρωση, αλλά οι καιροί δεν είναι και πολύ αλλαγμένοι από τη σκλαβιά των Τούρκων. Εις το Παλάτι, γίνονται χοροεσπερίδες, συνήθεια εκ της Ευρώπης και τώρα πολλοί Έλληνες φορούν φράγκικα ρούχα και αρχίζουν να εξευρωπαΐζονται, αλλά οι πετροπόλεμοι εις τας γειτονάς πληθαίνουν κι έτσι ο στρατός εκ της Βαυαρίας είναι σε επιφυλακή. Η Ελλάδα αναπτύσσεται από έτος σε έτος και η ζωή το ίδιο. Τώρα σας αφήνω γιατί φωνάζει η γυνή μου να πάμε για ξύλα...Δεν αλλάζουν αυτές ποτέ..ίδιες είναι...πάντα!
Ελπίζω να σας άρεσε η φανταστική ιστορία μου «μια μέρα στα χρόνια του Όθωνα»
Η πρώτη του Μάη γιορτάζεται σε όλη την Ελλάδα με εκδρομές στην ανοιξιάτικη φύση. Το μαγιάτικο στεφάνι, φτιαγμένο με αγριολούλουδα είναι ένα από τα πιο όμορφα έθιμα της ελληνικής παράδοσης. Όμως η Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο μέρα γιορτής της φύσης, αλλά και μέρα μνήμης για τους μεγάλους εργατικούς αγώνες. Γι' αυτό και ονομάζεται εργατική Πρωτομαγιά.
Την 1η Μαϊου του 1886, στην Αμερική, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη τη χώρα. Στο Σικάγο συγκεντρώθηκαν εκείνο το πρωί του Σαββάτου, που τότε ήταν εργάσιμη μέρα, πάνω από 80.000 εργάτες με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, για να διαδηλώσουν ειρηνικά στην πλατεία Haymarket. Αίτημά τους ήταν η μείωση ωρών εργασίας και σύνθημά τους "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυσης , οχτώ ώρες ύπνο". Στη γύρω περιοχή είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με πολυβόλα. Περίμεναν το σύνθημα να δράσουν.
(Η σφαγή στην πλατεία Haymarket στο Σικάγο )
Κι ενώ το πλήθος της διαδήλωσης παρακολουθούσε τις οδηγίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάζει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε μέσα από το πλήθος και αστυνομικοί μαζί με μπράβους άρχισαν να χτυπούν τους συγκεντρωμένους, χωρίς διάκριση. Πόσα ακριβώς άτομα σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν δεν έγινε ποτέ γνωστό. Οχτώ άτομα, διευθυντές εφημερίδων δικάστηκαν σε μια φτιαχτή δίκη και καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Μετά από αυτή την αιματηρή διαδήλωση, στο Παρίσι το 1898, οι ηγέτες των εργατικών και σοσιαλιστικών κινημάτων καθιέρωσαν ομόφωνα την εργατική Πρωτομαγιά σε ανάμνηση του αγώνα των εργατών στο Σικάγο. Στην Ελλάδα η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε το 1892, από τον σοσιαλιστικό σύλλογο του Καλέργη. Την επόμενη χρονιά (1893), 2000 έλληνες διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο εργασίας, αργία την Κυριακή και κρατική ασφάλιση στα θύματα ργατικών ατυχημάτων. Το 1894 γίνεται πάλι μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που καταλήγει με συλλήψεις. Μεταξύ των συλληφθέντων και ο σοσιαλιστής σταύρος Καλλέργης. Το 1936 στη Θεσσαλονίκη χωροφύλακες και στρατιώτες πυροβόλησαν διαδηλωτές καπνεργάτες, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 12 άτομα και να τραυματιστούν 300. Οι δολοφονίες των εργατών αυτών αποτέλεσαν την έμπνευση του Γ. Ρίτσου για τον "Επιτάφιο". Στο σημείο αυτό υπάρχει σήμερα το μνημείο του καπνεργάτη.
(Η μάνα του νεκρού Τάσου Τούση μοιρολογεί τον αδικοχαμένο γιο της)
(Πρωτομαγιά, Θεσ/νίκη 1961)
Το 1976, πάλι πρώτη του Μάη πεθαίνει ύποπτα (σε τροχαίο) ο Αλέκος Παναγούλης, σύμβολο αντίστασης κατά της χούντας.
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο. Αίμα σταλαματιές κυλάνε και στάζουν κάτω στον Άδη. Πέφτουν επάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε. Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που περπατάνε οι δολοφόνοι. Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους.
Τάκης Σινόπουλος
Πολύ μιλήσαμε για Ανάσταση αυτές τις μέρες... όπως ο καθένας μας την εννοεί... Τίποτα όμως δεν ανασταίνεται αν ξεχαστεί... Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τις φωτιές του προπέρσινου καλοκαιριού στην Ηλεία και τον τόπο αυτό που ακόμα προσπαθεί να αναστηθεί... Η προβολή που ντοκιμαντέρ "Η στάχτη που μένει" του Νίκου Καβουκίδη, την Τρίτη στις 28 Απριλίου, στις 8.15, στο χώρο του Α' ΚΑΠΗ Χαϊδαρίου (απέναντι από τον κινηματογράφο Κατερίνα), είναι μια καλή ευκαιρία να ερεθίσει λίγο τη μνήμη, αλλά και την κρίση μας... Η είσοδος είναι ελεύθερη και μετά την προβολή (66') θα ακολουθήσει συζήτηση.
'ας διαφυλάξουμε την παιδική αφέλεια και το αθώο βλέμμα από την καταιγίδα των βίαιων προτύπων της εποχής'.
Γιώργος Φρατζεσκάκης, ο σκηνοθέτης της παράστασης
Μια παιδική μνήμη, ένα παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, γεμάτο τραγούδια και χορούς, γέλιο, μαγεία και μυστήριο που πιστεύω θα συγκινήσει μικρούς και μεγάλους. Πλημμυρισμένο από μουσική και τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή
Μεθαύριο Παρασκευή 10 Απριλίου, το σχολείο μας θα παρακολουθήσει το λαϊκό μουσικό παραμύθι "Το αγόρι που μιλούσε με τα πουλιά" στο θέατρο "Άνεσις" σε σκηνοθεσία του Γιώργου Φραντσεσκάκη. Πρόκειται για μια παράσταση για μικρά και μεγάλα παιδιά, βασισμένη στα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Σταύρου Κουγιουμτζή. Βασικό βιογραφικό στοιχείο του μεγάλου συνθέτη είναι το γεγονός ότι από μικρός αγαπούσε τη μουσική και έγραψε τα πρώτα του τραγούδια (στίχους και μουσική). Η φαντασία του κάλπαζε. Αφουγκράστηκε τα σμυρνέικα τραγούδια των προσφύγων στη Θεσσαλονίκη και αργότερα και άλλα λαϊκά, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί βαθιά.
Την παράσταση διαπερνά μια λυρική και νοσταλγική διάθεση της γειτονιάς και της κοινωνικής ζωής των μεταπολεμικών χρόνων. Η υπόθεση του έργου διαθέτει κοινωνικά θέματα, όπως είναι: Η γνήσια ανθρώπινη επικοινωνία και αλληλεγγύη, η ονειροπόληση και η αισιοδοξία, ο άδολος, αγνός έρωτας και η αγάπη, η ευαισθησία των ανθρώπων και η ζωντανή, ακόμη, αφήγηση των λαϊκών μας παραμυθιών..
Το παραμύθι αυτό μιλάει για αληθινά αισθήματα αγάπης και φιλίας και αναπαριστά στιγμές που όλοι κρατάμε μέσα μας κρυμμένες σαν παιδικές μνήμες. Ένας κρυμμένος θησαυρός και ένα μεγάλο μυστικό που κρύβεται σε ένα παλιό ερειπωμένο σπίτι, γίνονται η αφορμή, ο Σταύρος -ένα μικρό αγόρι που αγαπάει τη μουσική και γράφει τραγούδια- να παίξει με τη φαντασία του ένα παιχνίδι που θα τον οδηγήσει σε μια περιπέτεια. Τα λόγια της μάνας του, τα παραμύθια της κυρα-Βάσως της γειτόνισσας που τον ξεμυαλίζουν, ο Μάρκος ο φίλος του, η Αγγελικούλα το κορίτσι της γειτονιάς με την "αγγελική" φωνή, ο κυρ-Κωστάκης που γνωρίζει πολλά αλλά δεν μπορεί να τα πει, μια γριά μάγισσα που τις νύχτες μπερδεύει τα άστρα κι ένα πουλί που φυλάει τον θησαυρό και τα βράδια γίνεται κορίτσι, μπλέκονται σαν σε παραμύθι σε μια γειτονιά στα τέλη της δεκαετίας του '60.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Σε έναν προσφυγικό συνοικισμό της Θεσσαλονίκης, ο μικρός Σταύρος ζει με την μητέρα του, η οποία όλη μέρα εργάζεται στα καπνά. Μοιράζοντας τον ελεύθερο χρόνο του, τόσο σε ατέλειωτα παιχνίδια με τους φίλους του όσο και στην μεγάλη του αγάπη, το τραγούδι, ο Σταύρος δεν παύει να ονειρεύεται. Στο νου του στριφογυρίζει η μελωδία του «Μινόρε της αυγής» και το μόνο που θέλει είναι να βρει έναν τρόπο να ασχοληθεί με το τραγούδι επαγγελματικά και να αποκτήσει ένα σπίτι στο βουνό.
Το όνειρο του Σταύρου, διαταράσσει μια πανέμορφη κοπέλα, η Φωτεινή, η οποία έρχεται και φεύγει σαν άνεμος. Ποια είναι στ' αλήθεια αυτή η κοπέλα; Και τι σχέση έχει με τον καλά κρυμμένο θησαυρό της επάνω γειτονιάς;
Ο Σταύρος, μαζί με τον Μάρκο, τον καλό του φίλο, θα θελήσουν να μάθουν περισσότερα για τη μυστηριώδη κοπέλα αλλά και για τον κρυμμένο θησαυρό. Τρία πουλιά θα μπουν αναπάντεχα στη ζωή του μικρού Σταύρου και οι αναμνήσεις θα γεμίσουν με τραγούδια.
(όλα τα είχε η σημερινή μέρα...)
Το παραμύθι αυτό μιλάει για αληθινά αισθήματα αγάπης και φιλίας και αναπαριστά στιγμές που όλοι κρατάμε μέσα μας κρυμμένες σαν παιδικές μνήμες. Ένας κρυμμένος θησαυρός και ένα μεγάλο μυστικό που κρύβεται σε ένα παλιό ερειπωμένο σπίτι, γίνονται η αφορμή, ο Σταύρος -ένα μικρό αγόρι που αγαπάει τη μουσική και γράφει τραγούδια- να παίξει με τη φαντασία του ένα παιχνίδι που θα τον οδηγήσει σε μια περιπέτεια. Τα λόγια της μάνας του, τα παραμύθια της 
ευχαριστούμε το 
