Νικηφόρου Βρεττάκου, Τα γόνατα του Ιησού

Το τελευταίο μας μάθημα πριν τις διακοπές του Πάσχα ήταν ένα πολύ τρυφερό ποίημα του αγαπημένου μας ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου " Τα γόνατα του Ιησού" Δεν το προσεγγίσαμε γνωστικά, αλλά με την ψυχή μας και τις αισθήσεις μας. Αφεθήκαμε στη συγκίνηση που μας προκάλεσε και στις εικόνες που δημιούργησε μέσα μας...

Καρφωμένα στ’ αγριόξυλo του

σταυρού, σχηματίζουν

μι’ αμβλεία γωνία.

Είναι τα ίδια τα γόνατα

που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω

απ’ το κόκκινο φουστάνι της μάνας του

όταν ήτανε βρέφος δέκα μηνών.

Που αργότερα, έφηβος,

τ’ ακούμπαγε κάτω

στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.

Που λύθηκαν κι έπεσαν,

ένας σωρός,

– μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη

και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθι

στο Όρος των Ελαιών.

Κι είναι ακόμη τα γόνατα

που κάθιζε, αμίλητος, δυο δυο τα παιδιά

κι απλώνοντας δίπλα του, πάνω στη γη,

το απέραντο χέρ

ι του, τα φίλευεν

ένα λουλουδάκι – κομμένο

απ’ τον πλούτο του σύμπαντος

όταν η τέχνη γίνεται ιστορία...

Δύο από τα τραγούδια της σχολικής μας γιορτής, οπτικοποιημένα με έργα τέχνης που διάλεξαν τα παιδιά...

Αφρική

 Ταξιδέψαμε αυτές τις μέρες πολύ...Ακολουθήσαμε τα μονοπάτια του Νείλου, στις αχανείς ερήμους, παρέα με βεδουίνους καμηλιέρηδες. Μαγευτήκαμε από τους καταράκτες της Βικτώριας και τα αναρίθμητα ουράνια τόξα που σχηματίζουν οι ιριδισμοί στα νερά του Ζαμβέζη. Χαθήκαμε κι εμείς με τα παρακλάδια του ποταμού Οκαβάνγκο σ΄ενα δέλτα των θαυμάτων, ακολουθώντας τα χνάρια λιονταριών... Μείναμε έκθαμβοι από τα αδαμαντορυχεία της Ν. Αφρικής και σαστισμένοι από την εκμετάλλευση των φυσικών κι ανθρώπινων πόρων. Αμήχανοι για την πείνα. Ανυπεράσπιστοι μπροστά στο έγκλημα που συντελείται. Παιδιά να πεινούν. Παιδιά να τρέχουν να σωθούν. Παιδιά να πεθαίνουν. Παιδιά να χαμογελούν αδέξια μπροστά στο φακό μας...

Αφρική...

μια θλίψη

και μια χαρά μαζί...

εσείς βάλατε μάρτη σήμερα;

Πρώτη Μαρτίου σήμερα και μην ξεχαστείτε... Βάλτε γρήγορα το μαρτίτσι, να μην κάψει τα τρυφερά προσωπάκια σας  ο πρώτος δυνατός ήλιος της άνοιξης!
Το όμορφο αυτό βραχιολάκι με τη στριμμένη  κόκκινη και άσπρη κλωστή, που σε άλλες περιοχές το λένε μάρτη, ή μαρτιά, μαρτίτσι ή μαρτίγκα και φοράμε στο χέρι μας ή στο πόδι μας, σα βραχιολάκι ή σα δαχτυλίδι, την πρώτη μέρα του Μαρτίου είναι ένα πανάρχαιο έθιμο. Έχει τις ρίζες του στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι Μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων έδεναν με μια κλωστή, την "Κρόκη" το δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.

Πριν λοιπόν σήμερα, πρώτη μέρα της άνοιξης, βγείτε από το σπίτι, φορέστε το μάρτη σας...
Και θα τον φοράτε μέχρι που να δείτε το πρώτο χελιδόνι...συνήθως στα τέλη του μήνα...
Τότε θα τον αφήσετε πάνω σε μια αγριοτριανταφυλιά για να τον πάρουν τα χελιδονάκια και να το χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν τη φωλιά τους...