Οι ποδηλάτες και οι ποδηλάτισσες της Κυριακής

Ήταν φθινοπωρινή η Κυριακή. Και ήταν λαμπερή... και τα ποδήλατα στραφτάλιζαν στον ήλιο τον αποβροχάρη. Αποβραδίς οι ετοιμασίες: να φουσκώσω τα λάστιχα, να λαδώσω την αλυσίδα, να ξεσκονίσω το φυλακισμένο για μήνες στην αποθήκη ποδηλατάκι μου, να θυμηθώ πώς αλλάζεις δίσκο και ταχύτητες, γιατί έχει κάτι ανηφοριές εκεί στην Αφαία...
Και το πρωί... στις 10 έξω από το ιερό της Αφροδίτης, μαζί με λίγους ακόμα ποδηλάτες για τη "δύσκολη" διαδρομή στο Ποικίλο Όρος.

και... περιμένοντας τους "άλλους" ο Νίκος έδωσε το στίγμα της ποδηλατοδρομίας, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, και τους στόχους της. Είπε ότι από το 1991 υπάρχει επίσημη μελέτη για ποδηλατόδρομο στην Ιερά Οδό που να ενοποιεί όλους τους αρχαιολογικούς χώρους της Πόλης μας και να φτάνει ως το ΤΕΙ και το Μετρό του Αιγάλεω:

Αυτήν τη πρόταση υιοθετούμε και λέμε: "Φτάνουν πια οι μελέτες για τη Δυτική Αθήνα"

Κι ύστερα οι λίγοι γίναμε περισσότεροι και ξεκινήσαμε. Η πρώτη ανηφόρα καρφί... Σχεδόν όλοι κατεβήκαμε από τα ποδήλατα. Η υπόλοιπη διαδρομή όμως ήταν σχετικά εύκολη... Το Ποικίλο, το βουνό της πόλης μας μάς υποδέχτηκε με την πρωινή δροσιά του και μας αποζημίωσε. . . Πίσω μας ο Σκαραμαγκάς με τα τεράστια "παρατημένα" κοντέινερς, η λίμνη Περσεφόνη (Κουμουνδούρου) με τις φαλαρίδες να ψηφίζουν πεισματικά "ζωή". Και οι τσιμεντένιες κατασκευές της γέφυρας που "πληγώνουν" ανεπανόρθωτα το βουνό μας. Ευτυχώς ανάμεσα στις ορθοπεταλιές και τα χαμόγελα και την κουβεντούλα με τους άλλους ποδηλάτες, πρόλαβα να δω και τα πρώτα κυκλάμινα που δειλά δειλά κάνουν την εμφάνισή τους δίπλα από το δασικό δρόμο...
Στην είσοδο του Άλσους ήταν η δεύτερη αφετηρία της ποδηλατοδρομίας. Εκεί γίναμε ακόμα πιο πολλοί. Μία μικρή στάση να πιούμε λίγο νερό από την πέτρινη βρυσούλα, να σμίξουμε με τους νέους ποδηλάτες, να πληροφορηθούμε από τα μέλη του ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ για τη συνέχεια της διαδρομής, να περιμένουμε και κανέναν αργοπορημένο...

Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν μέσα στην αστική περιοχή. Η τροχαία διευκόλυνε να περάσουμε τη λεωφόρο και μας συνόδευσε ως το τέρμα, κλείνοντας και το ένα ρεύμα στην οδό Στρ. Καραισκάκη. Περάσαμε από την ιστορική Μονή Δαφνίου, και πιάσαμε τη μεγάλη κατηφόρα στην Ιερά Οδό, έξω από το Βοτανικό Κήπο. Στην πλατεία Ηρώων μας υποδέχτηκαν και οι τελευταίοι ποδηλάτες, κυρίως μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να συμμετέχουν σε όλη τη διαδρομή...


Ένα ποτάμι με ποδήλατα πλημμύρισε την πόλη... Εκεί ήταν ο Πασχάλης, και η Στέλλα με το ολοκαίνουργο κόκκινο ποδήλατό της, και η Ανθούλα, και ο Σπύρος και η άλλη η Στέλλα, η πολύχρωμη, η πιο μικρή μας ποδηλάτισσα... Και πεζοί που ακολουθούσαν και καμάρωναν και χειροκροτούσαν και φωτογράφιζαν...
Το χαρούμενο αυτό "ποδηλατομάνι" της Κυριακής κατέληξε στον ιστορικό πύργο "Παλατάκι", το χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης μας. Εκεί οι αναβάτες ξεκαβαλίκεψαν τα άλογά τους, δροσίστηκαν με νερό που μοίραζαν τα μέλη του ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ και απόλαυσαν την όμορφη μουσική που έπαιξαν τέσσερα νέα παιδιά, από την πόλη μας, μαθητές Γ' Λυκείου (ο ένας μάλιστα ο Νίκος Τ. έβγαλε το 7ο δημοτικό!).


Οι " Music is Life" και οι νότες τους, τα πολύχρωμα μπαλόνια που γέμισαν το περίβολο, τα παιδιά που έτρεχαν και ποδηλατούσαν εδώ κι εκεί έδωσαν το χρώμα της γιορτής.


Ήταν Κυριακή, φθινοπωρινή και λαμπερή... και ήμασταν όλοι εκεί...

ποδήλατα στο Χαϊδάρι: όνειρο ή θαύμα;

Αχ και να γινόταν ξαφνικά να σταματήσουν όλα τα αυτοκίνητα στην πόλη μας... Και να ξεχυθούν από παντού ποδήλατα, κόκκινα, κίτρινα, μωβ... Και παιδιά, πολλά παιδιά ... να θροϊζουν με το κουδουνάκι τους όνειρα παντού στην πόλη...
Αχ και να ήμασταν λέει όλοι μαζί μια παρέα, μεγάλοι και μικροί καβάλα σ΄ένα ποδήλατο, να ανηφορίζαμε στον Προφήτη Ηλία και να ήταν Κυριακή λαμπερή του φθινοπώρου... και να μοιράζαμε χαμόγελα κι ορθοπεταλιές...

Κι επειδή τα θαύματα μόνο παιδιά μπορεί να τα φέρουν στον κόσμο μας -οι μεγάλοι τα εναποθέτουν στο Θεό- πάρτε τα αστραφτερά σας δίτροχα, ξεσηκώστε αν μπορείτε και τους γονείς σας (τι πιο όμορφο από μια ποδηλατάδα με τα παιδιά σας) κι ελάτε την Κυριακή 20/9/09 να ποδηλατήσουμε όλοι μαζί, στην όμορφη πόλη μας το Χαϊδάρι
Σε πείσμα των άκαμπτων πολιτικών που θέλουν τις πόλεις μας γεμάτη θορύβους και καυσαέρια, εμείς θα τους δείξουμε το αυτονόητο... το ανθρώπινο πρόσωπο μιας πόλης.
Αυτό που τα παιδιά ονειρεύονται, αυτό που θα δώσει στην πνιγμένη πόλη μας την ανάσα που χρειάζεται.... ένα φιλί της ζωής
Την υπέροχη αυτή ιδέα την είχε το ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Ευρωπαϊκή "Εβδομάδα Χωρίς Αυτοκίνητο". Ενημερωθείτε για τη διαδρομή, το πρόγραμμα, τα σημεία και την ώρα εκκίνησης της ποδηλατοδρομίας.

Λοιπόν παίδες τι θα κάνετε την άλλη Κυριακή είπαμε;

Μάθημα πρώτο: Οδηγίες για τη Νέα Γρίπη

(τα παιδιά να απομακρύνονται όσο το δυνατόν το ένα από το άλλο...)

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι οδηγίες…οι στείρες και αυστηρές φόρμες μιας γλώσσας ακαταλαβίστικης ...οι οδηγίες χρήσης των συσκευών, οι οδηγίες προς ναυτιλλόμενους…
Πόσο μάλιστα οι οδηγίες προς τους εκπαιδευτικούς για την επερχόμενη πανδημία …
Αυτές τις μέρες, αρχή της σχολικής χρονιάς, που κανονικά θα έπρεπε να προετοιμάζουμε το υλικό μας, τα βιβλία μας, τις τάξεις μας για την υποδοχή των μαθητών την Παρασκευή,το σχολείο μοιάζει περισσότερο με νοσοκομείο, παρά με εκπαιδευτήριο… Αντί να ασχολούμαστε με τα χίλια δυο προβλήματα και τις ελλείψεις των σχολείων μας, επιφορτιστήκαμε επιπλέον και τη νέα γρίπη. Οι συζητήσεις και οι συνεδριάσεις μας δεν αφορούν πια καθόλου την ύλη των μαθημάτων, το σχολικό εξοπλισμό, τα μολύβια και τα βιβλία, αλλά τα αντισηπτικά διαλύματα, τους κάδους με ποδοκίνητο καπάκι, τις μάσκες και τα γάντια μιας χρήσης… Αφού τελικά ο όλος σχεδιασμός για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της πανδημίας(;) εναποτίθεται στους…εκπαιδευτικούς… και στις σχολικές μονάδες με πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για την αγορά όλου αυτού του (παρα)ιατρικού εξοπλισμού.
Με μια εγκύκλιο 17 σελίδων μάς «ενημερώνουν», μας «επιμορφώνουν» για τόσο σοβαρά θέματα της δημόσιας υγείας και μας καθιστούν ουσιαστικά υπεύθυνους για την περαιτέρω ενημέρωση γονιών, μαθητών, αλλά και για την τήρηση των απαραίτητων μέτρων υγιεινής στα σχολεία…
Οδηγίες που οι περισσότερες είναι ανέφικτες στην ελληνική σχολική πραγματικότητα, αφού οι περισσότερες σχολικές μονάδες λειτουργούν χωρίς μόνιμη καθαρίστρια, τα παιδιά συνωστίζονται κυριολεκτικά σε μικρές αίθουσες διδασκαλίας, ή προαυλίζονται σε μικρούς χώρους. Γιατί ναι μπορώ να δείξω τον τρόπο να πλένουν οι μαθητές και οι μαθήτριές μου σωστά τα χέρια τους και να τονίσω τη σημασία που έχει αυτή η συνήθεια για την προσωπική τους υγιεινή, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω την τήρηση αυτού του μέτρου, κι αδυνατώ εντελώς να βάλω μια μάσκα και να μεταφέρω το τρομοκρατημένο παιδάκι της πρώτης δημοτικού, που θα φτερνιστεί, στον ειδικό χώρο απομόνωσης. Και πώς να φροντίσω να τηρείται απόσταση ανάμεσα στα θρανία, όταν υπάρχουν τάξεις με 27 και πλέον παιδιά; Χιλιάδες τα αναπάντητα ερωτηματικά… αλλά οι απαντήσεις δόθηκαν μέσα από τις οδηγίες.

(τα παιδιά να προαυλίζονται με διασπορά...)

Ξέρω πως θα κάνουμε πάλι φιλότιμα τα πάντα, θα γίνουμε υδραυλικοί να ελέγχουμε το αποχετευτικό σύστημα του σχολείου μας, θα γίνουμε γιατροί και νοσοκόμοι, θα γίνουμε ελεγκτές κάδων και απορριμμάτων, σύμβουλοι υγείας και ψυχολόγοι και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη, όμως προσωπικά φοβάμαι… Όχι τη νέα γρίπη (αυτή γρίπη είναι θα περάσει) αλλά τη συνεχή απαξίωση του ελληνικού σχολείου και του έλληνα εκπαιδευτικού, που έρχεται άνωθεν και αμετάκλητα με τη μορφή δήθεν οδηγιών... αλλά κι αυτά τα έρμα τα παιδάκια που θα μισήσουν στο τέλος το σχολείο και θα έρχονται όχι με μάσκες, αλλά κάπως έτσι:

με αποστροφή...

Τζούλια Φορτούνη, δασκάλα
τώρα και γιατρός...


Μέτρα πρόληψης κατά της διασποράς της γρίπης Α(Η1Ν1) στις Σχολικές Μονάδες και φορείς που προσφέρουν εκπαιδ...