Μικροί γαλαξίες

με το υπέροχο αυτό ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, διάλεξα να αποχαιρετήσω τα εκτάκια μας (την έκτη αταξία και τα σαΐνια), τα καταπληκτικά παιδιά μας, που από του χρόνου θα λάμπουν πια αυτόφωτα στο δικό τους γαλαξία... με όλες τους τις ελπίδες και τα όνειρα αναμμένα αστεράκια γύρω τους... και με την ευχή πάντα να "στέκονται" και με αγάπη να συντροφεύουν τους άλλους μοναχικούς αστερισμούς τριγύρω τους...
Πώς αλλιώς, άλλωστε θα γίνουμε ένα ενωμένο σύμπαν; Σαν αυτό που υπήρξαμε...

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

Νικηφόρος Βρεττάκος